ΙΙΙ
Κουβαλάω την εξώπορτά σου
την ακουμπάω στο μαξιλάρι μου
την παίρνω στη δουλειά
την σέρνω μέχρι να νυχτώσει
και το πρωί
την ανακατεύω στον καφέ μου
μέχρι να σε δω
ξέροντας βέβαια πως μέχρι εκεί
μέχρι τα χιλιοτραγουδισμένα σκαλοπάτια σου θα με κρατήσεις
κι ύστερα θα μ'αφήσεις να γράφω ωδές
στο πόμολο της πόρτας σου
Σάββατο 2 Σεπτεμβρίου 2017
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
δώδεκα αναπτήρες
Έτσι κι εγώ, που ως τώρα μ’εχω δει να στερεύω μ’έχω δει να μαντεύω ένα μέλλον αντίγραφο αγναντεύω την γλώσσα σου να γκρεμίζει τις ρίμες κ...
-
Ανθρωποπρέπεια. Αυτή είναι η αλήθεια του ανθρώπου.[…] Ο άνθρωπος ζει ανθρωποπρεπώς, ο άνθρωπος πεθαίνει ανθρωποπρεπώς. Ανθρωποπρε...
-
Εξόριστε ποιητή στον αιώνα σου λέγε γ ια κ αύλες με ακρίβεια σταγόνας γ ια μουσκεμένα τίσερτ στα λεωφορεία ...
-
Έχουμε κάνει πολλά βήματα. Μπορούμε να "περπατάμε χεράκι χεράκι στο δρόμο" (ή και όχι ), μπορούμε να συνάπτουμε σύμφωνα συμβίωσ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου