Ι
Που να' ξερες πως έκρυβες
στις άκρες των δοντιών σου
στο ανέμισμα των μαλλιών σου
στο σμίξιμο των κατάλεπτων χειλιών σου
βίαιες ανάσες
πύρινα σβωλάκια σκορπισμένα
-στερεωμένα-
στο στέρνο, στο πρωί μου και στη νύχτα μου
που να'ξερες την υγρασία
του κάπα, του άλφα και του λου
Καληνύχτα σταυρωτή και σταυρωμένη,
στα μάγουλα μπηγμένη
Φτωχό μου στόμα
Να σε φιλήσω δε μπορώ
Να πω αλήθεια πως σε θέλω και με ήλιο δε μπορώ
Να χτίσω με επιμονή τον αναστεναγμό σου δε μπορώ
Μπορώ όμως να σου λέω καληνύχτα που και που
Κι αυτό είναι κάτι
(στεγνό, αλλά κάτι)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου