Ι
Που να' ξερες πως έκρυβες
στις άκρες των δοντιών σου
στο ανέμισμα των μαλλιών σου
στο σμίξιμο των κατάλεπτων χειλιών σου
βίαιες ανάσες
πύρινα σβωλάκια σκορπισμένα
-στερεωμένα-
στο στέρνο, στο πρωί μου και στη νύχτα μου
που να'ξερες την υγρασία
του κάπα, του άλφα και του λου
Καληνύχτα σταυρωτή και σταυρωμένη,
στα μάγουλα μπηγμένη
Φτωχό μου στόμα
Να σε φιλήσω δε μπορώ
Να πω αλήθεια πως σε θέλω και με ήλιο δε μπορώ
Να χτίσω με επιμονή τον αναστεναγμό σου δε μπορώ
Μπορώ όμως να σου λέω καληνύχτα που και που
Κι αυτό είναι κάτι
(στεγνό, αλλά κάτι)
Σάββατο 2 Σεπτεμβρίου 2017
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
δώδεκα αναπτήρες
Έτσι κι εγώ, που ως τώρα μ’εχω δει να στερεύω μ’έχω δει να μαντεύω ένα μέλλον αντίγραφο αγναντεύω την γλώσσα σου να γκρεμίζει τις ρίμες κ...
-
Ανθρωποπρέπεια. Αυτή είναι η αλήθεια του ανθρώπου.[…] Ο άνθρωπος ζει ανθρωποπρεπώς, ο άνθρωπος πεθαίνει ανθρωποπρεπώς. Ανθρωποπρε...
-
Εξόριστε ποιητή στον αιώνα σου λέγε γ ια κ αύλες με ακρίβεια σταγόνας γ ια μουσκεμένα τίσερτ στα λεωφορεία ...
-
Έχουμε κάνει πολλά βήματα. Μπορούμε να "περπατάμε χεράκι χεράκι στο δρόμο" (ή και όχι ), μπορούμε να συνάπτουμε σύμφωνα συμβίωσ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου