Εσύ μιλάς κι εγώ σ'ακούω
σαν να μπορεί ν'αλλάξει
αυτό που πρόκειται να γράψει
ο τεχνίτης
στο μάρμαρο που θα μας απαλλάξει
από την αγωνία
να ξοδέψουμε
τις ανάσες μας σωστά
Σ'ακούω και μετράω
την σκληράδα της φωνής σου
τα ίσως και τα μήπως και τα μην σου
τι αδικία
να με ζητάς μονάχα όταν νυχτώνει
μ'εξουθενώνει
που τα χείλη μου στήνουν
-αυθορμήτως ∙
σε θυμώνει-
σε θέλω βουβά
Ας αφήσουμε επιτέλους
το ρήμα "καυλώνει"
να πάρει την θέση που του αναλογεί
στην διεθνή βιβλιογραφία
αντάλλαγμα απάνθρωπο
της ύπαρξης η βία
γι' ανάσες και νύχτες
ξοδεμένες σωστά.
