μισντ κολ

Είναι αργά μα σχώρα με
που κάπως
-έτσι απλά-

μου φάνηκε
πως η φωνή σου, η σιγανή
η
σχεδόν ψιθυριστή

ταιριάζει με τον ήχο
της πρώτης συνεπούς βροχής
                     του φθινοπώρου

Ταιριάζει στη φωνή σου
-ίσως- να λέει
"αγάπη μου"
να σπάει σ'αναστεναγμους
όπως ταιριάζει
στο μέτρο
                μια παύση εδώ.


Ενδίδω σε περιγραφές,
σε μινιατούρες μπουκαλιών
και σε φθηνές απομιμήσεις
της βεβαιότητας
του επικείμενου θανάτου
[λες και αρκεί για να μειώσει
τον
κτηνώδη όγκο του έψιλον
στο Εσύ και στο Εγώ]

Εφηβικό Ι

Ι

Που να' ξερες πως έκρυβες
στις άκρες των δοντιών σου
στο ανέμισμα των μαλλιών σου
στο σμίξιμο των κατάλεπτων χειλιών σου
βίαιες ανάσες
πύρινα σβωλάκια σκορπισμένα
-στερεωμένα-
στο στέρνο, στο πρωί μου και στη νύχτα μου

που να'ξερες την υγρασία
του κάπα, του άλφα και του λου
Καληνύχτα σταυρωτή και σταυρωμένη,
στα μάγουλα μπηγμένη


Φτωχό μου στόμα

Να σε φιλήσω δε μπορώ
Να πω αλήθεια πως σε θέλω και με ήλιο δε μπορώ
Να χτίσω με επιμονή τον αναστεναγμό σου δε μπορώ

Μπορώ όμως να σου λέω καληνύχτα που και που
Κι αυτό είναι κάτι

(στεγνό, αλλά κάτι)

Εφηβικό ΙΙ

ΙΙ

Να ξέρεις, θέλω να φτιάξω πρωινό στην απελπισία σου
Θέλω να την πάω σινεμά
μετά να την πάω για φαγητό
να της πω "καληνύχτα" και ν'αλλάξω πλευρό

Την απελπισία σου
που τόσο ύπουλα φοράει το κορμί σου
περιφέρει τα μαλλιά σου στους αυγουστιάτικους
αθηναίικους ανέμους

κι εμείς κοινοί θνητοί
παρηγοριόμαστε που υπάρχουν
ακόμα
τέτοιες γυναίκες

γυναίκες που η θέα της ακρόπολης
δεν πιάνει μία
μπρος στα δάχτυλα των ποδιών τους

Εφηβικό ΙΙΙ

ΙΙΙ

Κουβαλάω την εξώπορτά σου
την ακουμπάω στο μαξιλάρι μου
την παίρνω στη δουλειά
την σέρνω μέχρι να νυχτώσει
και το πρωί
την ανακατεύω στον καφέ μου

μέχρι να σε δω

ξέροντας βέβαια πως μέχρι εκεί
μέχρι τα χιλιοτραγουδισμένα σκαλοπάτια σου θα με κρατήσεις
κι ύστερα θα μ'αφήσεις να γράφω ωδές
στο πόμολο της πόρτας σου