Τρίτη 6 Σεπτεμβρίου 2016

Ιτσ ε λιτλ μπιτ φανι

Είναι πραγματικά αστείο.
Αστείος ο όρκος των εραστών, των ερωτευμένων, των «νίκησα για πάντα τη μοναξιά».
Η πάλη να πείσουνε το άλλο τους μισό ή εν τέταρτο ότι η ζωή είναι άδεια χωρίς αυτό.

Λες και δεν είναι κοινό μυστικό πως όσους φίλους και να’ χεις, όσα φράγκα και να βγάζεις  όσο αλκοόλ και να καταπίνεις, όσα τσιγάρα και να κάνεις πριν κοιμηθείς, η ζωή σου πάλι άδεια θα είναι – ή θα μοιάζει που καμμιά φορά η αίσθηση αυτών των δύο είναι η ίδια.

«Δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα».

Τα καλοκαίρια στις πέντε το πρωί περνάει από κάτω το σκουπιδιάρικο. Κάνει τρομερό θόρυβο. Διαταράσσει κάτι παραπάνω απ’ την κοινή ησυχία- διαταράσσει την ηρεμία της νύχτας (δεν μπορώ να μιλήσω για γαλήνη γιατί δεν είμαι ερωτευμένη).
Γύρω στις έντεκα τα παιδιά στη γειτονιά σιωπούν, σταματάνε τα ζάρια στο διπλανό μπαλκόνι, σβήνουν σιγά σιγά τα οικιακά φώτα και μένουν να φωτίζουν -εμένα και τον έφηβο εαυτό που σέρνω μέσα μου- τα λεγόμενα φώτα της πόλης.

Όλοι το ξέρουμε, ο ουρανός στη Αθήνα είναι κίτρινος.  Δεν υπάρχουν φεγγαρένιες σιγαλιές, εκεί που μένω, ασημένιες νύχτες, σκοτάδια που τα λούζει η υπόνοια του αύριο.
Εκεί που μένω υπάρχουν τζαμαρίες που τρίζουν, παιδιά που όταν κουραστούν να κυνηγιούνται, κάθονται σε σκαλάκια πολυκατοικιών και τραγουδάνε σκυλάδικα .



Κάθε μέρα στις πέντε.

Πέρασε πριν από λίγο. Καμμιά φορά πιάνω τον εαυτό μου να θυμώνει θανάσιμα όταν το ακούω, σα να μου ‘χει συμβεί μια φρικτή αδικία, σα να συνωμοτεί εναντίον μου το κράτος, η Εκκλησία και το σύμπαν μαζί.

Το σκουπιδιάρικο είναι το σήμα κατατεθέν : πάλι ξενύχτησα απόψε. Κι αν ξενύχτησα, όχι μόνο δεν θα σηκωθώ αύριο νωρίς, αλλά το αυριανό βράδυ θα είναι ακριβώς το ίδιο.

Ο εκκωφαντικός θόρυβος του σκουπιδιάρικου σηματοδοτεί πως άλλη μια νύχτα πέρασε, άλλο ένα πρωί πρόκειται να θυσιαστεί σε κάποιον ανούσιο βωμό -συχνά ψηφιακό- κι εγώ πάλι δεν θα σηκωθώ να διαβάσω.

Εκείνη η ώρα , έντεκα με πέντε, αυτές οι έξι χαμένες ώρες , είναι που περιμένουν να δώσουν νόημα στο «δε μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα». Γιατί τι καλύτερο έχω να κάνω, εκτός απ’ το να ζήσω με’ σένα; Όλοι το ξέρουμε, όσοι δεν κλείνουνε κάθε μέρα τα μάτια μας απ’ τη νύστα, όσοι δεν φοβόμαστε να μείνουμε μόνοι με τον εαυτό μας, όσοι κοιμόμαστε αργά, όχι επειδή θέλουμε να κάνουμε κάτι συγκεκριμένο , αλλά επειδή θέλουμε λίιιγο ακόμα.
Είναι κοινό μυστικό πως κατά τη νιότη, πριν αρχίσει εκείνο που θα λέγαμε αφελώς «πραγματική ζωή» το «δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα» σημαίνει πως έντεκα με πέντε δεν έχεις τίποτα να σκεφτείς.

Να απασχολήσεις το μυαλό σου μπορεί. Αλλά σκέψη τέτοια που μοιάζει σα να παίρνεις κομματάκια απ’το μυαλό σου, να τα βάζεις μπροστά σου πάνω στο γραφείο σου, να τα τεμαχίζεις, να τα σμιλεύεις ,να τα κάνεις παζλ και μετά να τα ξαναβάζεις στο κεφάλι σου, για τέτοια σκέψη δεν είσαι ικανός.

Είναι κοινό μυστικό η κενότητα, η απεραντοσύνη του «αύριο», η ανακούφιση της νύστας. Είναι κοινό μυστικό η νύχτα.

Αυτόν λοιπόν τον έρωτα δεν μπορώ να σου τον δώσω.

Ίσως μια μέρα να θελήσεις να είμαστε μαζί και να κλάψω από χαρά.
Ίσως την επόμενη φορά που θα’ ναι να σε δω να μην μπορώ να φάω όλη μέρα, γιατί το στομάχι μου θα είναι γόρδιος δεσμός.
Ίσως όταν σε φιλήσω ξανά μετά από τόσο καιρό, να νιώσω την υφή των χειλιών σου, την υγρασία της γλώσσας σου στο εσωτερικό των πνευμόνων μου.
Ίσως όπου με χαϊδέψεις να μου αφήσεις, άθελά σου, πληγές που κανενός άλλου το χέρι δεν θα τις γιατρεύουν.
Ίσως να σε σκέφτομαι κάθε μέρα, μέχρι που να φτάσει μια μέρα που να μην θυμάμαι πως είναι να μην σε σκέφτομαι.
Ίσως σε ερωτευτώ παράφορα∙ ίσως με ερωτευτείς κι εσύ
Και μια νύχτα να κοιτάμε τη θάλασσα, το ποτό μας, την Αθήνα φωτισμένη , τον κίτρινο ουρανό της ∙ ίσως να βλέπουμε lion king ή Απαράδεκτους
και σε μια στιγμή να κοιταχτούμε και να πιστέψουμε πως δεν μπορούμε να ζήσουμε η μία χωρίς την άλλη.
[Ίσως όλα αυτά να είναι μελό]

Αν σ’αγαπήσω ποτέ, θα το κάνω όχι γιατί δεν αντέχω να μείνω μόνη μου σε ένα δωμάτιο για δεκαπέντε ώρες, ούτε γιατί δεν αντέχω να αντιμετωπίσω το απλό γεγονός της ύπαρξής μου.

Τέτοιον έρωτα σου προτείνω: αιχμηρό, μεγαλειώδη, μοιραίο .
Έρωτα όμως και όχι αντίδοτο μοναξιάς.

Μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα ∙ θα μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα όσο σπουδαία, μοναδική και πλατωνική κι αν είναι η μεταξύ μας ένωση.

Κάθε ερωτική μονάδα που θα σου δίνω θα είναι δική σου. Δεν θα ανήκει στο κενό έντεκα με πέντε.

Σε φιλώ

6/9/2016

θέσεις εργασίας

Προσκύνα τον. Κατάγεται από γενιά ληστών Οι πρόγονοί του σαπίζουν στα μάρμαρα κι ο νεροχύτης σου είναι τσίγκινος, μαλάκα  Λοιπόν, αν θέλουμε...