Τρίτη φορά στο σούπερ μάρκετ που δεν βρήκα ροκφόρ ούτε μπλου τσιζ συσκευασμένο, πράγμα που σημαίνει πως πρέπει να περιμένω διάφορους ανθρωπάκους να προμηθευτούν τα τυριά τους.
Κάνω το απονενοημένο λοιπόν, ενώ ταυτόχρονα κάθε μέρα είναι
μια μικρογραφία της ζωής. Κάθε αναμονή, κάθε «τι ώρα πήγε;», κάθε «θε μου πως
περνάει έτσι ο χρόνος»,
είναι μια μικρή αναπαράσταση του πεπερασμένου. Βέβαια αν είναι πεπερασμένη η
ζωή, θα είναι πεπερασμένη και η απελπισία.
Εντωμεταξύ οι ανθρωπάκοι περιμένουν και κόβουν, κόβουν και
περιμένουν. Κι εγώ που έχω δουλέψει πάνω από τις μισές Κυριακές της ενήλικης
ζωής μου, πιστεύω για μια δυο στιγμές, σχεδόν ανταριασμένα, πως είναι ταπείνωση
να περιμένω πάνω από είκοσι δευτερόλεπτα για να έχω πρόσβαση σε κάτι τόσο απλό:
ένα τριγωνάκι μπλου τσιζ.
Άρα πάλι δεν θα πάρω ροκφόρ, και θα φύγω ψιθυρίζοντας,
αρκούντως δυνατά, με την ελπίδα να με ακούσει έστω και ένας ανθρωπάκος σαν
εμένα
σαν εμένα
σαν εμένα
«ποιον πρέπει να γαμήσω για λίγο ροκφόρ».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου