…σαν να λέμε μελαγχολικό τυρί

 Φοβάμαι

           πως καμιά φορά ξεχνάμε το κυριολεκτικό νόημα της λέξης «εξαντλούμαι».

«Εξαντλούμαι» λοιπόν πάει να πει πως αδειάζει  εκείνο το ασημί συννεφένιο ποτηράκι που μέσα του είναι οι θάλασσες και η ποίηση.

Εξαντλούμαι σημαίνει πως στερεύει η λιμνούλα που μέσα της επιπλέει η έμπνευση και η αβαρεσιά.

Θυμάμαι εκείνον τον πατέρα που μου’λεγε, με περηφάνια ο χαζός, πως η κόρη του πήζει στη δουλειά. «Είμαι πηγμένος» λοιπόν σημαίνει πως δεν έχει μείνει όρθια καμία εσωτερική διαδρομή, πως μέσα μου στέκουν άκαμπτα αγκωνάρια που δεν αφήνουν να περάσει τίποτα.

«Πήζω» θα πει πως όλες οι Κυριακές της ζωής μας, όλοι οι βιαστικοί πρωινοί καφέδες, όλες οι φορές που μας έφτασε η ψυχή στο στόμα, όλες οι νύχτες που τις σπρώξαμε για να έρθει το αύριο και το μετά και το σουκού και ο Αύγουστος και η παραμονή Πρωτοχρονιάς, μας εκδικούνται, μας φράσουν, μέχρι που να μην ρέει, να μην δονείται τίποτα πέρα από άνευρη, άνευρη, άνευρη, άνευρη καύλα.