Struggle for pleasure

Εσύ μιλάς κι εγώ σ'ακούω

σαν να  μπορεί ν'αλλάξει

αυτό που πρόκειται να γράψει

ο τεχνίτης

στο μάρμαρο που θα μας απαλλάξει

από την αγωνία

να ξοδέψουμε

τις ανάσες μας σωστά

Σ'ακούω και μετράω 

την σκληράδα της φωνής σου

τα ίσως και τα μήπως και τα μην σου

τι αδικία

να με ζητάς μονάχα όταν νυχτώνει

μ'εξουθενώνει

που τα χείλη μου στήνουν

-αυθορμήτως ∙

                       σε θυμώνει-

σε θέλω βουβά

Ας αφήσουμε επιτέλους

το ρήμα "καυλώνει"

να πάρει την θέση που του αναλογεί 

στην διεθνή βιβλιογραφία

αντάλλαγμα απάνθρωπο

της ύπαρξης η βία

γι' ανάσες και νύχτες

ξοδεμένες σωστά.

                           

Ιτς νοτ ε σιν

Δίνουμε άλλο περιεχόμενο στις λέξεις

Λέω "ζωή" κι αναβοσβήνουνε λαμπάκια

                                          σε ημίτονα

το μείον ένα, το συν ένα μου, αστράφτουν

Κι εσύ τα πρωινά

παρακολουθείς ανυπεράσπιστη

τον λεπτοδείχτη να επιτάσσει

                     και τις νύχτες

ίπτασαι 

Απέχεις μερικά εκατοστά από το μαξιλάρι

ένα χαπάκι εδώ, μισό χαπάκι εκεί

χτίζεις μονοπατάκι

μπας και τον ύπνο ξεγελάσεις και σε φτάσει

Ξέρεις, πριν από λίγο μ'επιασα
να στήνω διαλόγους αφελείς
[πως θα σε σύστηνα στο γάτο μου,
τι αστείο θα'κανα, όταν θα μου ζητούσες
να σου βάλω ένα τζιν]

Ανέσυρα τη μνήμη του φιλιού σου
κατασκεύασα απορρίψεις
έκανα πρόβα ακούσια
το έκπληκτο βλέμμα μου απέναντι στ'όχι σου
σε φαντάστηκα ν'ανασαίνεις βαριά 
με λυμένα μαλλιά στο ημίφως

Στο πρόβλημα της αγωγιμότητας του ύπνου σου
διαθέτω το μείον ένα, το μηδέν μου και το ένα μου

με την ελπίδα κάποιας γραμμικότητας

κραταιά ως

Θα ξημερώνουν Δευτέρες
κι οι άνθρωποι
θα φυτεύουν μυρωδιές
στα σεντόνια

Ίσως μια Τρίτη πρωί να τους βρει
να πίνουν κονιάκ

με δάκρυα και ψίχουλα
από κουλουράκια γλυκάνισο
να χτίζουν

την τρομακτικά παρήγορη
-ίσως και πιο αποτελεσματική απ'την αγάπη-
σκέψη,
πως τίποτα δεν έχει σημασία μπρος στον θάνατο


Αν μια απ'αυτές τις μέρες
σχολάσω νωρίς και προλάβω,
θα πάω στον τάφο του πατέρα μου.

Κι εκεί
κάθε ταπεινούλης φθόγγος
της φράσης "ο λαιμός σου"
το τυχαίο άγγιγμά σου στον ώμο μου

τα μάτια σου που σκλήρυναν
και κουβαλάν την γοητεία
του δουλεμένου μυαλού

η αρτιότητα κι ο φόβος
της ομορφιάς σου

τo ακούραστo καρδιοχτύπι, κάθε που είναι να σε δω
ο τρόπος που φοράς το σακάκι σου
και το "Αλίμονο"

θα αποκτήσουν σημασία
                       μαρμάρινη

μισντ κολ

Είναι αργά μα σχώρα με
που κάπως
-έτσι απλά-

μου φάνηκε
πως η φωνή σου, η σιγανή
η
σχεδόν ψιθυριστή

ταιριάζει με τον ήχο
της πρώτης συνεπούς βροχής
                     του φθινοπώρου

Ταιριάζει στη φωνή σου
-ίσως- να λέει
"αγάπη μου"
να σπάει σ'αναστεναγμους
όπως ταιριάζει
στο μέτρο
                μια παύση εδώ.


Ενδίδω σε περιγραφές,
σε μινιατούρες μπουκαλιών
και σε φθηνές απομιμήσεις
της βεβαιότητας
του επικείμενου θανάτου
[λες και αρκεί για να μειώσει
τον
κτηνώδη όγκο του έψιλον
στο Εσύ και στο Εγώ]

Εφηβικό Ι

Ι

Που να' ξερες πως έκρυβες
στις άκρες των δοντιών σου
στο ανέμισμα των μαλλιών σου
στο σμίξιμο των κατάλεπτων χειλιών σου
βίαιες ανάσες
πύρινα σβωλάκια σκορπισμένα
-στερεωμένα-
στο στέρνο, στο πρωί μου και στη νύχτα μου

που να'ξερες την υγρασία
του κάπα, του άλφα και του λου
Καληνύχτα σταυρωτή και σταυρωμένη,
στα μάγουλα μπηγμένη


Φτωχό μου στόμα

Να σε φιλήσω δε μπορώ
Να πω αλήθεια πως σε θέλω και με ήλιο δε μπορώ
Να χτίσω με επιμονή τον αναστεναγμό σου δε μπορώ

Μπορώ όμως να σου λέω καληνύχτα που και που
Κι αυτό είναι κάτι

(στεγνό, αλλά κάτι)

Εφηβικό ΙΙ

ΙΙ

Να ξέρεις, θέλω να φτιάξω πρωινό στην απελπισία σου
Θέλω να την πάω σινεμά
μετά να την πάω για φαγητό
να της πω "καληνύχτα" και ν'αλλάξω πλευρό

Την απελπισία σου
που τόσο ύπουλα φοράει το κορμί σου
περιφέρει τα μαλλιά σου στους αυγουστιάτικους
αθηναίικους ανέμους

κι εμείς κοινοί θνητοί
παρηγοριόμαστε που υπάρχουν
ακόμα
τέτοιες γυναίκες

γυναίκες που η θέα της ακρόπολης
δεν πιάνει μία
μπρος στα δάχτυλα των ποδιών τους

Εφηβικό ΙΙΙ

ΙΙΙ

Κουβαλάω την εξώπορτά σου
την ακουμπάω στο μαξιλάρι μου
την παίρνω στη δουλειά
την σέρνω μέχρι να νυχτώσει
και το πρωί
την ανακατεύω στον καφέ μου

μέχρι να σε δω

ξέροντας βέβαια πως μέχρι εκεί
μέχρι τα χιλιοτραγουδισμένα σκαλοπάτια σου θα με κρατήσεις
κι ύστερα θα μ'αφήσεις να γράφω ωδές
στο πόμολο της πόρτας σου

διόρθωση

Κι όμως τον έρωτα που ήθελες

τον είχα να σ’ τον δώσω

Καβάφης

ο ήχος της πόρτας του αυτοκινήτου

καθώς φεύγεις

ήταν απ'την αρχή
της νύχτας           χάρτινος

[αν και τώρα που το σκέφτομαι,
γράφω σε pc] 

η πίκρα,να δεις,

που γράφεται με γιώτα

για λόγους οξύτητας

όπως η αγάπη είναι φτιαγμένη

για να μην παίρνει άλφα
στερητικό

-στερητικό-και η σάρκα,
                        ως λέξη,

είναι προσομοίωση

[σ'αφηνω λίγο

χρόνο να ψιθυρίσεις
να συνεννοηθούμε] 

όσο για τον Καβάφη
μάλλον θα είμαστε
οι πλέον ακατάλληλοι
ή πλέον πιο κατάλληλοι
άνθρωποι στον κοσμο
ναγα_ηθούνε μέρα.

χου αμ αι κιντινγκ

Ανάμεσα στο
"η ομορφιά σου με εξουθενώνει"
και στο "απόψε θα γαμηθώ
με τον τάδε"
υπάρχει
ένα κακοσερβιρισμένο
τζιν τόνικ γλυκερό
σαν ποίημα ερωτικό
με ομοιοκαταληξία και φεγγάρια

Δεν θέλω να δω το πρόσωπό σου
να το φωτίζουν τ'άστρα
Δεν θέλω να σ'αγαπάω τις Κυριακές
Δεν θέλω να σε ταΐσω πανκέικς στο κρεβάτι
Δεν θέλω να σε πάω στην εκκλησία καβάλα στο λευκό μου άτι

Θέλω το χρόνο να μετρή-
σουμε που μένει
με τις γλώσσες μας
και να τελειώνεις
απανωτά
μέχρι το στόμα σου
να μετατραπεί
σε επιφώνημα

του ντου λιστ

1 . Να διαβάσω τον Μπαμπινιώτη εξώφυλλο με οπισθόφυλλο, για να βεβαιωθώ πως δεν υπάρχει λέξη που να σημαίνει "η μάνα που χάνει το παιδί της" και μετά να κάνω δακρύβρεχτο ποστ περί απουσίας(της λέξης).

2 .Να διαβάσω τον Μπαμπινιώτη εξώφυλλο με οπισθόφυλλο, για να βρω συνώνυμα του "εξουθενώνει".
Η ομορφιά σου με εξουθενώνει, η ομορφιά σου με αφυδατώνει, η ομορφιά σου με τσαλακώνει,
η ομορφιά σου με θυμώνει, η ομορφιά σου με πευκοβελόνει.

3. Να διαβάσω τον Μπαμπινιώτη εξώφυλλο με οπισθόφυλλο, για να βρω μια λέξη που περιγράφει εκείνη την κατάσταση που χαμογελάς πολύ,  τόσο που πιάνεται το σαγόνι σου και πονάς.

4. Να προσθέσω στο 2 "με καυλώνει".

5. Η ομορφιά σου μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι

6.Να διαβάσω τον Μπαμπινιώτη εξώφυλλο με οπισθόφυλλο, για να βρω μια λέξη που περιγράφει την άλλη κατάσταση, που είσαι συμπούρδελο(ωραία λέξη και πυκνή) για μέρες και ξαφνικά υπάρχει κάτι (κάτη) που σε κάνει, ρε παιδί μου, να θες να χαμογελάσεις πολύ, αλλά πρέπει να συγκρατηθείς, μέχρι που το σαγόνι σου πιάνεται και πονάς.

7. Να διαβάσω τον Μπαμπινιώτη εξώφυλλο με οπισθόφυλλο, για βρω ένα συνώνυμο της "Κυριακής στο σπίτι με τη μαμά μετά από τρεις μήνες και κάτι πένθος, ενώ εσύ παραμένεις πανέμορφη, πανέξυπνη και δε με θες"

8.Να γράψω κάτι για σένα που να μην περιλαμβάνει συνώνυμα ή παράγωγα του "καυλώνει".
Ούτε καν κάτι του τύπου " έλα να εμπλουτίσουμε τη λίστα με τους  λόγους που όταν σε βλέπω μου πιάνεται το σαγόνι".

9. γιου

βέρσους ντέθ

Έτυχε ο δρόμος

της επιστροφής -ο νοερός-

από το κοιμητήριο να

διασχίσει τους μηρούς σου

Ήσουνα, λέει, με το κεφάλι σου

στο πλάι να γέρνει

ξαπλωμένη και θλιμμένη

Κι αν τύχαινε να γίνει αλήθεια

η διάθεση της σάρκας σου ως

παυσίπονο δικό μου

η διάθεση του μέσου

                 και του δείκτη

                 και της γλώσσας μου ως

παυσίπονο δικό σου

θα'ταν ωραίο αυτή τη φορά

επάνω στο κρεβάτι να'μαι εγώ κι εσύ

και οι δυό να συμφωνούμε πως

στην άκρη του αρχίζει

αμείλικτος ο κόσμος.

ανά κεφαλήν ver 2

εσένα

Θέλω
να μου περιγράψεις
το πρωί της ημέρας που
αποφάσισες

πως η μαμά σου δεν είναι
ο αγαπημένος σου άνθρωπος  στη γη

Θέλω να μάθω αν φοβάσαι,
πως όταν
μεθάς και ψευδίζεις,

λιγάκι,
σταματάς να είσαι εντυπωσιακή

Θέλω να με μάθεις να ερμηνεύω την στιγμιαία αμηχανία σου όταν με βλέπεις

Θέλω να μου διηγηθείς τη μέρα σου, ξεκουμπώνοντας τα κουμπιά
εκείνου του
πράσινου-πετρόλ
πουκαμίσου,
που τόσο σου πάει


Θέλω την πρώτη σου σκέψη όταν ξυπνάς,
τα κυριακάτικα μεσημέρια σου,
τα πρωινά που ξυπνάς με χανγκόβερ

[Θέλω να θέλεις την πρώτη μου σκέψη όταν ξυπνάω,
τα κυριακάτικα μεσημέρια μου,
τα πρωινά που ξυπνάω με χανγκόβερ]

Θέλω να σου αφιερώσω όλο τον γιώργο δομιανό


Θέλω να μάθω
ποιο είναι το αγαπημένο σου σημείο να σε χαϊδεύουν στην πλάτη
και αν
όταν τελειώνεις
θέλεις
να σε κοιτάζω
στα μάτια.


-

http://ypokeimeno.com/kati-alithia-symvainei-edo/

Κυριακή #1

Ήξερα πως η μητέρα μου δεν θα μου συγχωρούσε ποτέ την σημασία που είχε το αλκοόλ για μένα. Εγώ, με τη σειρά μου, δεν ήξερα αν θα μπορούσα να της συγχωρήσω την παντελή απουσία κατανόησης.

Γιατί, βλέπετε, η μητέρα μου μεγάλωσε σε μια ελληνική ταινία-με κότες, με προσφυγικά τετράγωνα, αυλές και με καταγγελίες της θετής της μητέρας στην αστυνομία.

Αλλά παρ'όλο το κινηματογραφικό της παρελθόν, στα 65 της χρόνια, το μόνο για το οποίο μπορούσε να μιλήσει ήταν ζωή της και μάλιστα η ζωή της πριν από καμιά δεκαετία.


Επέμενε λοιπόν να με κοιτάζει με το ίδιο παρακλητικό βλέμμα, κάθε φορά που έβαζα κάτι να πιώ.

Επέμενε, ακόμη, να μην καταλαβαίνει την σημασία του να βγαίνω από το σπίτι τις νύχτες, επέμενε να μένει τυφλή απέναντι στο βασικό πράγμα που είχε για μένα σημασία: τη νύχτα.

Και για χρόνια, απ'την αρχή της ενήλικης και φοιτητικής ζωής μου-όλη μου τη νιότη ως τώρα- δεν έκανε τίποτα για να με ανακουφίσει από το άγχος του να μην έχω ουίσκι να πιώ και τσιγάρο να καπνίσω το Σαββατόβραδο.


Μεγαλώνοντας σταμάτησα να ζητάω τέτοιου είδους ανακούφιση-έπεσε η νιότη μου πάνω στην έναρξη της κρίσης- και μαζί μ'αυτό, σταμάτησα να ζητάω την έγκρισή της.


Βέβαια τέτοιες συνήθειες δεν σβήνουν με τον καιρό, ως προϊόν της ωριμότητάς μας. Τέτοιες συνήθειες τις ξεκολλάμε, μόνο που αντιλαμβανόμαστε την βιαιότητα, με την οποία απαλλαχτήκαμε από αυτές, πολύ καιρό αργότερα.

Όταν πέθανε, λοιπόν, ο πατέρας μου, η αποκόλληση είχε σχεδόν ολοκληρωθεί.

Άλλωστε είχα, και διαθέτω ακόμη, το καταπληκτικό ταλέντο να γεμίζω το μυαλό μου με μορφές γυναικών, συχνά απρόσιτων, με αποτέλεσμα να μην με ενοχλεί η συναισθηματική αναπηρία που διέτρεχε και διατρέχει όλο το γενεαλογικό μας δέντρο.

Ήμουν διαρκώς πεινασμένη. Εφηύρα πολλές, πανάκριβες ψυχικά, κρυψώνες της αναπηρίας και της συναισθηματικής φτώχειας αυτής της οικογένειας.

Και σήμερα δεν με ενοχλεί. Άλλωστε, το ότι άγγιξα το χέρι του πατέρα μου, μόνο όταν ήταν νεκρός, ξαπλωμένος στο ντιβάνι της κουζίνας, το είχα προβλέψει εδώ και χρόνια. Ήταν μια απλή λογική συναγωγή.

Ξέρετε, ο θάνατος σε αυτές τις περιπτώσεις προκαλεί μια κάποιου τύπου ανακούφιση. Θέλω να πω πως, όσο ο άνθρωπος, που είσαι προγραμματισμένος να αγαπάς, είναι εκεί μπροστά σου, καθισμένος στο γραφείο του και το χέρι του είναι εκτεθειμένο, και είναι τόσο απλό να πας και να το αγγίξεις-ή και να το χαϊδέψεις, απλά και μόνο γιατί είναι ωραία οι άνθρωποι που και που να χαϊδεύουν ο ένας τον άλλον-όσο συμβαίνει αυτό, υπάρχει η δυνατότητα ανατροπής των δεδομένων. Μπορείς να ορκίσεις τον εαυτό σου από σήμερα να δείχνεις στον μπαμπά σου και στην μαμά σου πόσο πολύ τους αγαπάς, όσο άβολα κι αν αυτό σε κάνει να νιώθεις.

Αλλά όταν ο άνθρωπος που έχεις μάθει να αγαπάς πεθάνει, πλέον δεν μπορείς να κάνεις τίποτα.

Μπορείς ας πούμε να γράψεις κάτι γι'αυτό, να το πεις σε μια γυναίκα σε ένα μπαρ και να νομίσει ότι της λες κάποιο σπουδαίο μυστικό, ενώ στην πραγματικότητα μοιράζεσαι μια απλή αλήθεια. Αλλά μέχρι εκεί.

Σε κάθε θάνατο υπάρχουν "αν" και μετάνοιες και "δεν πρόλαβα να". Είναι ήδη αρκετά υπερφίαλο το να πιστέψεις ότι θα ξεφύγεις από τον θάνατο. Αλλά το να πιστέψεις ότι ο δικός σου θάνατος-και λέγοντας "δικός σου" εννοώ εκείνον που σε αφορά άμεσα- θα είναι απαλλαγμένος από υποθέσεις, θα είναι πλήρης αλήθειας, ε, αυτό είναι μια γερή πλάνη, ίσως πιο βάρβαρη από την αθανασία.

Εξίσου υπερφίαλο είναι το να πιστέψεις πως, επειδή είσαι από τους τυχερούς που πήραν μια γεύση συμπαντικής ζωής, μια γεύση της ζωής, όπως είναι, ανεξάρτητα από τον πολιτισμό, μια γεύση της πραγματικότητας της ανθρώπινης φύσης ∙ επειδή σου 'κανε την χάρη από νωρίς να σου φανερωθεί∙ επειδή τώρα ξέρεις, να νομίζεις ότι τώρα ξέρεις.

Όμως δεν ξεκίνησα με σκοπό να μιλήσω γι'αυτό. Πριν λίγο,ψιθύρισα το όνομά σου. Κι ίσως να μην το ψιθύρισα με την ιδιοτέλεια της διαφυγής από άλλη μια σπιτίσια Κυριακή.

Κάπου εδώ υπάρχει ένα σύνολο περιγραφών, συνοδευόμενο από το "Άσμα ασμάτων" . Μα προτιμώ να κλείσω αυτή την πρώτη προσπάθεια αυτόματης γραφής με το εξής σχόλιο: ο έρωτας-ας κρατήσουμε τουλάχιστον αυτόν την ακολουθία του "ρο" με το μακρύ "ωμέγα", που δεν θα μπορούσε να είναι "όμικρον" γιατί, τότε τι θα χωρούσε- έχει την μαγική ιδιότητα να τοποθετεί το ερωτικό αντικείμενο σε ρόλο πρωταγωνιστή, σε κάθε τραγούδι.

Την ίδια μαγική ιδιότητα έχει ο θάνατος. Ξαφνικά το αντικείμενο του πόθου του στιχουργού, του οποίου η απουσία είχε ως αποτέλεσμα να γεννηθεί το τραγούδι, παίρνει για λίγο την μορφή, όχι εκείνου που μένει 10 χιλιόμετρα μακριά, αλλά εκείνου που πραγματικά λείπει.

Αποφώνηση περί αντάμωσης; Υπάρχει ακόμη αυτή η εξαιρετικά αγχωτική δυνατότητα για δράση.

ανα κεφαλήν

ανά κεφαλήν by Emmetros on Scribd

γιου κειμ

Ήξερα πως θα'ρθεις
γιατί τα μάγουλά μου καίγανε
ο λαιμός μου είχε στεγνώσει
και το κεφάλι μου έτριζε
μέχρι που το ξύλινο πάτωμα
άρχιζε να τρίζει κι αυτό
                           απ'τα βήματά σου

κι εσύ έρεες,
έρεες από τις κόχες των ματιών μου
-πύρινη, κοφτερή- στο λαιμό μου,
πιο κοφτερή απ'τα δόντια σου,
πιο ανεξίτηλη απ'τα σημάδια που αφήσαν


Όλες αυτές οι περιγραφές, περί κεκομμένων ανασών,  αυξομείωσης των καρδιακών παλμών και
καυλο-βερμπαλισμών,
δεν  χωράνε την απλή κατακόκκινη αλήθεια:
Σε θέλω, δεν έχω ξανανιώσει έτσι
και ακούγεσαι υπέροχα όταν λες "χυύνω".

σαλοου μι

Αν μ'αφήσεις, θα καταπιώ
μία μία τις νύχτες που σ'αφησα
στην εξώπορτα-πώς γίνεται πάντα
έτσι απλά
να σ'αφήνω να φύγεις;

Ή που θα πάω σπίτι να γράψω
καυλωμένες ρίμες
ή θα μ'αφήσεις

Υπόσχομαι πως μετά από τόσες
υγρές έρη(ι)μες, ρηχότητες
.....   .....................
[συμπλήρωσε ώστε να είναι
ομοιοκατάληκτο με το "αφήσεις"']

μπιινγκ

Ύστερα από το κυριακάτικο στένεμα
της αρτηρίας που οδηγεί
το "καρτεράω" στο "είμαι"

αφού το πύρινο απόγευμα
-πες το και δειλινό,
                             εικοσιμία Μάρτη-
οφείλεται στο νέφος και στη σκέδαση

Αφού κι εσύ (ποια να'σαι απόψε;)

μου'στριψες το χαμόγελο

δυο τρεις φορές γύρω από το κρανίο

Άλλο δεν μένει σήμερα

απ'το να "είμαι".

Γιατί όπου να'ναι ξημερώνει άνοιξη

χωρίς ενεργητικές, "ενεργή πριν"

και περιττές νηφαλιότητες

φιρστ ντέιτ

Το ένα από τα τέσσερα ουίσκια μου το κέρασε
ο μπάρμαν, μάλλον μ’είδε
που έσκυψα να σε φιλήσω
αλλ’αρνήθηκες

Δεν ήσουνα η πρώτη, 
μα κάτι στον τρόπο που κοιτιόμασταν 
μ’εκανε να πιστέψω-έτσι δειλά-
ότι η προηγούμενη από’σένα 
θα’ ταν η τελευταία

Ποιες είναι οι επιλογές σου αν είσαι λεσβία στην Αθήνα

Ας πούμε κατ’αρχάς πως έχεις περάσει τη φάση που το ενδεχόμενο να είναι bisexual είναι ανοιχτό. Ας πούμε πως έχεις αντιληφθεί πως όταν βλέπεις στον κινηματογράφο δυο γυναίκες να φιλιούνται, αισθάνεσαι την ποιοτική διαφορά, σε σχέση με το αν βλέπεις έναν άντρα και μια γυναίκα να φιλιούνται. Την αισθάνεσαι. 

Οπότε το να βγεις σε ένα μπαρ και να αποσπάσεις την προσοχή ενός άντρα, ίσα ίσα για να θυμίσεις στον εαυτό σου πως μετράς, δεν είναι good enough. 

Σου αρέσουν οι γυναίκες ρε παιδί μου. Το σεξ με τους άντρες είναι μέτριο. Περπατάς στο δρόμο και υπάρχουν γυναίκες που όχι μόνο πιστεύεις ότι είναι όμορφες-το νιώθεις σαν tiny ηλεκτροσοκάκι. Ενώ η μόνη περίπτωση που παρατηρείς έναν άντρα, είναι αν φοράει ένα γαμάτο πουκάμισο.

Ας πούμε πως είσαι λοιπόν σε αυτή τη φάση. Τι μπορείς να κάνεις σε αυτή την πόλη ή σε αυτή τη χώρα για να νιώσεις φυσιολογικός.

Και δεν συζητάμε για coming out. Έχεις την τύχη να συναναστρέφεσαι ανθρώπους ιδίας αισθητικής. Είσαι open, η μαμά σου δεν περιμένει να της φέρεις ένα καλό παιδί και δεν υπάρχει άνθρωπος με τον οποίο διατηρείς μια νορμάλ κοινωνική επαφή, που να μην ξέρει ότι σου αρέσουν οι γυναίκες.

Όλα καλά.

Τι κάνεις λοιπόν σε αυτή την πόλη .

1.Τα γκεόμπαρα

Τυπική επιλογή, που αν δεν πάρει την βέλτιστη-σε πολύ στενά περιθώρια ο χαρακτηρισμός αυτός- τροπή σου γαμεί τα πρέκια.

Επιλογάρα. Μπαίνεις στο κλαμπίδι και αρχίζει το τσεκάρισμα. Μαλάκα, σνομπ,ξεσνομπ-αδιαφορώ. Ό,τι δεν περνάει από το dress code τσεκ των μπουζουκιών και του μπουρναζίου είναι μαζεμένο στο Γκάζι το Σάββατο το βράδυ. Θέλετε να τις λέμε κλαρινολεσβίες; Η κλασσική masculin λεσβία με τα σφηνάκια και το ύφος φορτιγατζή σε καντίνα στο τριακοστό τρίτο χιλιόμετρο του κηφισού ξημερώματα Δευτέρας. 

Και δεν είναι μόνο οι κλαρινολεσβίες. Είναι οι λεσβίες που δεν πηγαίνουν με bisexual, οι men-hating λεσβίες και όλη αυτή η γκάμα βλακείας που εκτείνεται σε ένα σωρό στερεότυπα, πιο ηλίθια από κάθε lesbian stereotype που υπήρξε ποτέ.

(By the way.Είναι Σάββατο βράδυ και είσαι σε κλαμπ. Πόσα γαμημένα φανελάκια;)

Και ερχόμαστε στο νούμερο 2

2. Η αδυσώπητη βλακεία 

Έχουμε κάνει σοβαρές προσπάθειες να γλιτώσουμε από αυτή. Αν ήμουν στρέιτ δεν νομίζω πως υπήρχε περίπτωση να μου απευθυνθεί ποτέ ένας άντρας ρωτώντας με “τι ζώδιο είσαι”. Αλλά αν περνάω το Σαββατόβραδο μου(αυτή η λέξη σίγουρα χρειάζεται δύο τόνους) σε μέρη που παίζει Φουρέιρα, τι ακριβώς να περιμένω;

Την ideal soulmate μου; Όχι φιλαράκι . Όχι. Θα βγεις ραντεβού, θα φλερτάρεις, αλλά θα μιλάς για την γαμημένη Μποφίλιου, και για το πως το στραβοκλάσσιμο του Ωμέγα του Ωρίωνα επηρέασε “τα αισθηματικά σου”. Γιατί αυτή είναι η φάση. Γιατί αυτός είναι ο κόσμος και όσο μεγάλη κι αν ήταν η μέχρι τώρα προσπάθειά σου να αποφύγεις την φλυαρία και την αμβλύνοια αυτού του κόσμου-για την οποία διατηρώ την συμπόνια μου,πιστέψτε με- κάποια στιγμή πρέπει να κάνεις σεξ.

Η αδυσώπητη βλακεία όμως δεν απαντάται μόνο στα γκεόμπαρα.
Το ιντερνετ,αδέρφια. Το γαμημένο ιντερνετ.

3.Το gay internet

Οι αναζητήσεις στους χρήστες του facebook που έκαναν attend στο Athens Pride, ή στο Strap on γουατεβερ δε χελ παρτι στο Escape. Γιατί, ποιο είναι το καλύτερο μέρος στον κόσμο να ψάξεις για έναν άνθρωπο, στον οποίο διατίθεσαι να ξοδέψεις κάτι παραπάνω από οργασμούς: τα απογεύματα των Κυριακών σου ας πούμε; Οι attendants των gay mainstream εκδηλώσεων του φουμπού.
Η ομάδα”Λεσβίες αθήνα” που αν κρίνεις από το περιεχόμενο των πόστ, ένας θεός ξέρει πως είναι σωστή η ορθογραφία του τίτλου του γκρουπ.Και ένα σωρό άλλοι πόλοι έλξης LGBT+ ανθρώπων με βασική θεματολογία: μυστικά για την τέλεια σχέση, μυστικά για το τέλειο γλύψιμο και ένα σωρό άλλους υποθετικούς τίτλους που βαριέμαι να σκαρφιστώ.

Αλλά σίγουρα υπάρχουν κάπου άνθρωποι που μπορείς να συνεννοηθείς. Και αυτό μας φέρνει στο νούμερο 4.

4. Η μία και μοναδική λεσβία που μπορείς να πεις δυο κουβέντες

Οκέι μπορεί να είναι παραπάνω από μία .

Είναι εκείνη η λεσβία που δεν την γνώρισες σε lgbt συνθήκη. Την γνώρισες κανονικά, όπως γνωρίζονται οι άνθρωποι. Την είδες, σου άρεσε , συστήθηκες, έκανες χιούμορ,αντάλλαξες στοιχεία επικοινωνίας, αλλά έχει γκόμενα. Γιατί έτσι είναι η ζωή. Αλλά κρατάς το παράθυρο ανοιχτό φιλαράκι γιατί μπορεί κάποτε να..

Και  είσαι απλά ένα ηλίθιος άνθρωπος, που εναποθέτει τις ελπίδες του για κανονικότητα, και ονειρικά σαββατιάτικα πρωινά με κρουσάν και καπουτσίνο, σε ένα παχύ τίποτα

Κάπως έτσι ερχόμαστε στο νούμερο 5.

5.Staight girls will always fuck you up

Μιλάω για εκείνη(να ταν μονο μία) την στρείτ κοπέλα που γοητεύτηκε, πειραματίστηκε, γιόλαρε και τώρα της τελείωσε. Ω χαζούλι, αλήθεια το πίστεψες; Ότι παίζει να γνωρίσεις έναν άνθρωπο κανονικά, να γνωριστείτε, να κάνετε έρωτα-ίσως και παραπάνω από μία φορές, γιατί η ζωή είναι καριόλα- και να υπάρχει περιθώριο να μετατραπεί αυτό σε κάτι ποιοτικά νέο; Χα.Χα.ΧΑ. In your face.

Κάπου εδώ τελειώνει η λίστα της ντροπής.

Μόλις έσκασε email από κάποιο ανόητο youtube gay chanel στο οποίο έχω κάνει subscribe: "how to finger a girl”.
Thank you universe,that’s exactly my point. 

Δεν υπάρχει κάποια κατακλείδα αισιοδοξίας. Αυτή είναι η φάση.

Γεια μας.