Κυριακή 17 Ιουλίου 2022

δώδεκα αναπτήρες

Έτσι κι εγώ,
που ως τώρα μ’εχω δει να στερεύω
μ’έχω δει να μαντεύω
ένα μέλλον αντίγραφο

αγναντεύω την γλώσσα σου
να γκρεμίζει τις ρίμες
και το σάλιο σου πάνω μου

να με σέρνει στα άκρα
ενός νέου γκρεμού

απ’οπου μπορώ     μόνο
να πηδήξω ή να πετάξω.

Πέμπτη 12 Μαΐου 2022

σκεδάννυμι

Αν απόψε δεν σε δω
θα κλίνω όλο το βράδυ
το "σκεδάννυμι"

μέχρι που να φανείς
κι όλα να γίνουν
πάλι
άχρονα.

τι ώρα έχει πάει;

Για κάθε νύχτα
απύθμενης θλίψης
κι απελπισίας
ρουτινιασμένης

μετά από κρασιά
και ξίδια χιτζάζ
ενώ ξημερώνει

   κι αύριο πρέπει πάλι
   να ξυπνήσεις νωρίς

μια χ α ρ α κ ι ά
στις σάρκες των αστών.

Τρίτη 10 Μαΐου 2022

προς

Όταν κλείνει πίσω μου
η πόρτα του σπιτιού σου,
κάνω πως πιστεύω στον Θεό

 Είναι που με τόσα
φοβικά παραπετάσματα

              και τόσες
αδικοχαμένες ομορφιές

κινδυνεύουμε να πεθάνουμε θνητοί.

Δευτέρα 9 Μαΐου 2022

ανθρωποβόροι

 Η λέξη «απαρηγόρητος»

είναι η μόνη αληθινή
κλωτσιά στ’αρχίδια

της toxic positivity

και της ανθρωποβόρας
παραγωγικότητας


Μη μου πεις ότι δεν ήρθες στη δουλειά γιατί ήσουν άρρωστος, 
πες μου “δεν ήρθα γιατί είμαι ερωτευμένος" 

Μάνος Χατζιδάκις

 

Σάββατο 16 Απριλίου 2022

εξιμέροση

Εγώ ας πούμε σήμερα,
ξύπνησα θλυπημένη.

Ένιωσα θλύπη, λείπη, λίψη

Κι ύστερα με κατέβαλε
μία μελιγχολία, που έγιν΄ ελαγχολία
κι αν με ρωτάτε τώρα που βραδιάζει

νιώθω μια απέραντη απέραντη γλύπη.

Πέμπτη 24 Μαρτίου 2022

voice mail

Μα πρέπει κάποιος να της πει
πώς όταν λέει λέξεις
όπως «κονιάκ» και «σε», «φιλώ»

όταν εκφέρει πληθυ-
ντικούς σποραδικούς,
γυρίζει ο χρόνος πίσω

κι όλ΄οι γραφιάδες
πού’γραψαν
γι’άνοιξες και γυναίκες

στέκουνε σούζα
αγναντεύοντας
τις παύσεις της.

Τρίτη 22 Μαρτίου 2022

μικροαστικοί ουρανίσκοι

Ας μιλήσουμε επιτέλους
για δάχτυλα,
για στόματα που γλείφουνε
τις μνήμες απ’τους τοίχους

                                                   Ας μιλήσουμε επιτέλους

                                                   για την νύχτα εκείνη,

                                                   που είχες μήνες να με δεις

                                                   και δεν σταμάτησες στιγμή

                                                   να με κοιτάς στο στόμα

   

Ας μιλήσουμε     επιτέλους

ας δαγκώσουμε, ας καπνίσουμε

    πάλι μέσα στα μπαρ,

    ας φιλήσουμε,

ας ουρλιάξουμε υστερικά

    «γαμώ τ’αφεντικά»

                                                Kι ας κατασπαραχθούμε

                                                λυρικά μέσα σ΄

                                                ουράνια στόματα.

Πέμπτη 17 Μαρτίου 2022

μπλου τσιζ

Τρίτη φορά στο σούπερ μάρκετ που δεν βρήκα ροκφόρ ούτε μπλου τσιζ συσκευασμένο, πράγμα που σημαίνει πως πρέπει να περιμένω διάφορους ανθρωπάκους να προμηθευτούν τα τυριά τους.

Κάνω το απονενοημένο λοιπόν, ενώ ταυτόχρονα κάθε μέρα είναι μια μικρογραφία της ζωής. Κάθε αναμονή, κάθε «τι ώρα πήγε;», κάθε «θε μου πως περνάει έτσι ο χρόνος»,
είναι μια μικρή αναπαράσταση του πεπερασμένου. Βέβαια αν είναι πεπερασμένη η ζωή, θα είναι πεπερασμένη και η απελπισία.

Εντωμεταξύ οι ανθρωπάκοι περιμένουν και κόβουν, κόβουν και περιμένουν. Κι εγώ που έχω δουλέψει πάνω από τις μισές Κυριακές της ενήλικης ζωής μου, πιστεύω για μια δυο στιγμές, σχεδόν ανταριασμένα, πως είναι ταπείνωση να περιμένω πάνω από είκοσι δευτερόλεπτα για να έχω πρόσβαση σε κάτι τόσο απλό: ένα τριγωνάκι μπλου τσιζ.

Άρα πάλι δεν θα πάρω ροκφόρ, και θα φύγω ψιθυρίζοντας, αρκούντως δυνατά, με την ελπίδα να με ακούσει έστω και ένας ανθρωπάκος σαν εμένα
σαν εμένα
σαν εμένα
«ποιον πρέπει να γαμήσω για λίγο ροκφόρ».


…σαν να λέμε μελαγχολικό τυρί

 Φοβάμαι

           πως καμιά φορά ξεχνάμε το κυριολεκτικό νόημα της λέξης «εξαντλούμαι».

«Εξαντλούμαι» λοιπόν πάει να πει πως αδειάζει  εκείνο το ασημί συννεφένιο ποτηράκι που μέσα του είναι οι θάλασσες και η ποίηση.

Εξαντλούμαι σημαίνει πως στερεύει η λιμνούλα που μέσα της επιπλέει η έμπνευση και η αβαρεσιά.

Θυμάμαι εκείνον τον πατέρα που μου’λεγε, με περηφάνια ο χαζός, πως η κόρη του πήζει στη δουλειά. «Είμαι πηγμένος» λοιπόν σημαίνει πως δεν έχει μείνει όρθια καμία εσωτερική διαδρομή, πως μέσα μου στέκουν άκαμπτα αγκωνάρια που δεν αφήνουν να περάσει τίποτα.

«Πήζω» θα πει πως όλες οι Κυριακές της ζωής μας, όλοι οι βιαστικοί πρωινοί καφέδες, όλες οι φορές που μας έφτασε η ψυχή στο στόμα, όλες οι νύχτες που τις σπρώξαμε για να έρθει το αύριο και το μετά και το σουκού και ο Αύγουστος και η παραμονή Πρωτοχρονιάς, μας εκδικούνται, μας φράσουν, μέχρι που να μην ρέει, να μην δονείται τίποτα πέρα από άνευρη, άνευρη, άνευρη, άνευρη καύλα.

Τρίτη 22 Φεβρουαρίου 2022

Όχι. Δεν είναι εξίσου δύσκολο αν είσαι στρέιτ.

Έχουμε κάνει πολλά βήματα. Μπορούμε να "περπατάμε χεράκι χεράκι στο δρόμο" (ή και όχι ), μπορούμε να συνάπτουμε σύμφωνα συμβίωσης, μπορούμε χτυπιόμαστε στο Γκάζι μέχρι το ξημέρωμα.

ΑΛΛΑ το να κουνάς την αχλαδιά ήταν είναι και θα είναι για πολύ καιρό ακόμα, μια a priori δύσκολη πίστα. Οπότε άτυποι ετεροκανονικοί, πάρτε τις καλές προθέσεις σας και ελάτε να δούμε πως δεν θα στεναχωρούμε τους  γκέι  φίλους μας και πως δεν θα ανάγουμε την αντικειμενική δυσκολία του γκειλικίου σε ντραμακουινισμό.

Κατ'αρχάς το "10%" είναι μύθος. Κοιτώντας τα επίσημα νούμερα από χώρες στις οποίες είναι κουλ το να δηλώσεις πως είσαι γκέι, καταλήγω πως μιλάμε για ένα 6-7%  του πληθυσμού στην καλύτερη. 

[Σύμφωνα με έρευνα του 2018: Στην Αυστρία το 6.2% αυτοπροσδιορίζονται ως LGB (1)
Πολιτεία της Νέας Υόρκης: 5.1 % του ποοστό του LGBT  πληθυσμού (2) ]

Επομένως αντικειμένικά, εκείνη την νύχτα στην πόλη κυκλοφορούν 100 άνθρωποι με τους οποίους θα μπορούσες να κάνεις χωριο, για εμένα κυκλοφορούν 7.

Δεν είναι λοιπόν εξίσου δύσκολο το να είσαι στρέιτ, διότι περα από τις αντικειμενικές δυσκολίες στο γκομένισμα, αν είσαι στρέιτ κατά πάσα πιθανότητα δεν θα έχεις έρθει αντιμέτωπος με ρητορική μίσους που απευθύνεται σε εσένα.

Καταθέτω πείρα: πριν από μια δυο βδομάδες, στο φροντιστήριο στο οποίο δουλεύω έπεσε κάπως στο τραπέζι το ζήτημα του σεξουαλικού προσανατολισμού (με αφορμή έναν κοινό συμμαθητή των παιδιών) και ακούστηκαν ατάκες όπως "αν το παιδί μου έβγαινε *πούστης* θα το σκότωνα". 

Φυσικά είμαστε μεγάλα παιδιά και θα ήταν παντελώς ασόβαρο να "θυμώσουμε" με τα πιτσιρίκια. Το μεγάλο πρόβλημα που αντιμετώπισα εγώ,  ήταν ότι δεν μπορούσα να κάνω καμινγκ αουτ και άρα να πω στο πιτσιρίκι ότι "Να για ανθρώπους σαν κι εμένα μιλάς. Τι πιστεύεις ότι θα έπρεπε να κάνει ο μπαμπάς μου όταν του ανακοίνωσα ότι είμαι γκεί;"

Συνεχίζω την λίστα με το κρυφτό μέσα στην οικογένεια, τις ομομοφοβικές αβάσιμες ανοησίες και όλη αυτή την ενοχή του "δεν φταις εσύ ομοφοβικέ συγγενή που θα φρικάρεις/θα στεναχωρηθείς, φταίει η ζωή που μας στήνει παγίδες. Αλλά εγώ πρέπει να be the bigger man/person/@ και να σου συγχωρέσω την αμβλύνοια και το υπόρρητο μίσος προς το συνάφι μου". 

Αν με ρωτάτε, είμαι μικροαστή με μικροαστικές συνήθειες, μικροαστούς φίλους και η διάθεσή μου απέναντι στους ομοφοβικούς είναι η εξής: αν δεν αλλάξεις γνώμη στα πρώτα 5 λεπτά της γνωριμίας μας, παύω να σου απευθύνομαι. Οπότε δεν έχω κάποια σοβαρή ιστορία ρητορικής μίσους, ούτε αναγκάζομαι να συναναστρέφομαι ομοφοβικούς. 

ΑΛΛΑ (νούμερο 2): αγαπημένοι ετεροκανονικοί (επιμένω) φίλοι και γνωστοί, δεν είναι δική σας δουλειά να αποφασίσετε αν έχω δικαίωμα την ερωτική πράξη με μια γυναίκα να την αποκαλέσω "σεξ" και ναι, το γκομενίζειν, και ειδικότερα το γκομενίζειν με συναισθηματικές προεκτάσεις και αξιώσεις για αγάπη, αποδοχή για συντροφικότητα είναι, είναι στατιστικά πιο δύσκολο, άρα πάλι αφήκετέ με να παλεύω και να διεκδικώ το αυτονόητο χωρίς τη ρετσινιά του "ντράμα".

Κλείνοντας θέλω να πω πως η δική μου (white privileged) λεσιβακή διαδρομή φέρει μια κούραση. Οπότε χαιρετίσματα, αρχικά, στα φαντάσματα του παρελθόντος. Εν δευτέροις, ανακοινώνω πως θα αρχίσω κι εγώ τις πολιτικοκορεκτίλες

Το δραματάκι μου είναι μεν δυτικό δραματάκι σε ευρωπαϊκή πρωτεύουσα, but still είναι δραματάκι που αφορά κάτι πολύ πρωτογενές και ανθρωπινό (σεξουαλική ορμή και αγάπη). 

Οπότε, στρειτ φίλοι με καλές προθέσεις (επιμένω και σε αυτό ;-) ) cut me a slack.


(1) https://en.wikipedia.org/wiki/Demographics_of_sexual_orientation

(2) https://williamsinstitute.law.ucla.edu/visualization/lgbt-stats/?topic=LGBT&area=36#density



Τρίτη 1 Φεβρουαρίου 2022

Δευτέρα 31 Ιανουαρίου 2022

χίπστερ μουσικές

Την ακούτε κι εσείς
αυτή την χιπστερική μελαγχολία
                          του καιρού μας

που θέλει
      να γίνει λυρική
          δραματική, εκστατική
               να γράφει «θέλω» αντί για «θα’θελα»,


μα κρύβεται μέσα σε
θλιμμένες αρμονίες
και πίσω από οθόνες
ουρλιάζει σιωπηρά

για την άτμητη μοναξιά μας
και την κατάργηση
της κυριακάτικης αργίας
                                           (;)

θέσεις εργασίας

Προσκύνα τον. Κατάγεται από γενιά ληστών Οι πρόγονοί του σαπίζουν στα μάρμαρα κι ο νεροχύτης σου είναι τσίγκινος, μαλάκα  Λοιπόν, αν θέλουμε...