γιου κειμ

Ήξερα πως θα'ρθεις
γιατί τα μάγουλά μου καίγανε
ο λαιμός μου είχε στεγνώσει
και το κεφάλι μου έτριζε
μέχρι που το ξύλινο πάτωμα
άρχιζε να τρίζει κι αυτό
                           απ'τα βήματά σου

κι εσύ έρεες,
έρεες από τις κόχες των ματιών μου
-πύρινη, κοφτερή- στο λαιμό μου,
πιο κοφτερή απ'τα δόντια σου,
πιο ανεξίτηλη απ'τα σημάδια που αφήσαν


Όλες αυτές οι περιγραφές, περί κεκομμένων ανασών,  αυξομείωσης των καρδιακών παλμών και
καυλο-βερμπαλισμών,
δεν  χωράνε την απλή κατακόκκινη αλήθεια:
Σε θέλω, δεν έχω ξανανιώσει έτσι
και ακούγεσαι υπέροχα όταν λες "χυύνω".

σαλοου μι

Αν μ'αφήσεις, θα καταπιώ
μία μία τις νύχτες που σ'αφησα
στην εξώπορτα-πώς γίνεται πάντα
έτσι απλά
να σ'αφήνω να φύγεις;

Ή που θα πάω σπίτι να γράψω
καυλωμένες ρίμες
ή θα μ'αφήσεις

Υπόσχομαι πως μετά από τόσες
υγρές έρη(ι)μες, ρηχότητες
.....   .....................
[συμπλήρωσε ώστε να είναι
ομοιοκατάληκτο με το "αφήσεις"']

μπιινγκ

Ύστερα από το κυριακάτικο στένεμα
της αρτηρίας που οδηγεί
το "καρτεράω" στο "είμαι"

αφού το πύρινο απόγευμα
-πες το και δειλινό,
                             εικοσιμία Μάρτη-
οφείλεται στο νέφος και στη σκέδαση

Αφού κι εσύ (ποια να'σαι απόψε;)

μου'στριψες το χαμόγελο

δυο τρεις φορές γύρω από το κρανίο

Άλλο δεν μένει σήμερα

απ'το να "είμαι".

Γιατί όπου να'ναι ξημερώνει άνοιξη

χωρίς ενεργητικές, "ενεργή πριν"

και περιττές νηφαλιότητες

φιρστ ντέιτ

Το ένα από τα τέσσερα ουίσκια μου το κέρασε
ο μπάρμαν, μάλλον μ’είδε
που έσκυψα να σε φιλήσω
αλλ’αρνήθηκες

Δεν ήσουνα η πρώτη, 
μα κάτι στον τρόπο που κοιτιόμασταν 
μ’εκανε να πιστέψω-έτσι δειλά-
ότι η προηγούμενη από’σένα 
θα’ ταν η τελευταία