Πέμπτη 6 Μαΐου 2021

Ερωτορίζοντες

Λοιπόν, βαριέμαι να διαβάσω ποίηση. 
Προς τι τόση ντροπή; 
Να τώρα έπιασα μια συλλογή του Πεσσόα για να βρω κάτι συγκεκριμένο,
στις πρώτες τρεις δοκιμές δεν βρήκα αυτό που έψαχνα και τέλος,
τα παράτησα.

Τώρα που το σκέφτομαι, 
σταμάτησα να γράφω  ποίηση (ισοδύναμα να διαβάζω) απ'όταν άρχισα να σ'αγαπάω.

Λίγο πριν τα παρατήσω, έγραψα κάποιους μικρούς εντυπωσιασμούς

-μα πως αλλιώς να έκανα, αφού η τότε αλήθεια μου δεν χωρούσε στο τραπέζι, ούτε στο κρεβάτι,
και ακόμα και σκρίνιο να'χαμε ούτε εκεί θα χωρούσε-

-άσε που λες πως κάποτε ερωτεύτηκες την έμμετρη περσόνα μου, μα το ατελές μου σώμα, την αδύναμη και ταλαίπωρη ψυχή μου, που τόσο πολύ σε δίψασε όλα αυτά τα χρόνια, κι ακόμα σε διψάει, τα χόρτασες και σου'φτασαν, γλυκιά μου αγάπη, και φεύγεις λες και πας σε άλλες γκομενοπολιτειες, σε άλλες καυλοπεριπέτειες, σε νεους ερωτορίζοντες-

-αυτό το χόρτασμα το λοιπόν,μπορούμε με ασφάλεια να πούμε πως σημαίνει το τέλος του έρωτα ˙ αυτό το χόρτασμα και όχι η συνήθεια, όχι οι κοινοί ύπνοι, όχι το θυμωμένο χαμογελάκι όταν σου ζητάω τις παντόφλες σου -

και απο τότε έχω μονάχα πύρινες, ρητορικές ερωτήσεις κατακλείδες, που καταλήγουν πως σ'αγαπάω και πως η θωπεία του πισινού σου, είναι πλέον μια από τις αγαπημένες μου συνήθειες.

Ε ναι λοιπόν, σ'αγαπάω και ούτε αυτό χορταίνω να στο λέω, να το ξέρω, να το νιώθω, να το αφήνω να με κυριεύει, να με γεμίζει θλίψη στην σκέψη πως δεν θα ξυπνήσω σε πέντε χρόνια, τέσσερις μήνες και  εικοσιτέσσερις ημέρες ακριβώς, και το αριστερό μου χέρι μονάχο του θα βρεθεί να σου χαϊδεύει την πλάτη. 

Άσε που ένας λόγος που διαβάζουμε ποίηση, είναι για να μάθουμε ν'αγαπάμε.
Και όπως σου'χω πει ήδη, απ'όταν άρχισα να σ'αγαπώ,  σταμάτησα να ρωτάω έτσι τύποις ατυπικά
"πως ξέρετε ρε σεις οι υπόλοιποι, οτί αγαπάτε κάποιον;". 

Το ξέρω όταν ξυπνάω,
όταν φτιάχνω καφέ,
όταν κάνω αυγά ποσέ.

Κλείνω με τους στίχους του Πεσσόα, που τελικά έκατσα να τους βρω, γιατί τώρα που ξυπνάς 70 ναυτικά μίλια μακρυά μου, πρέπει να βρω κάτι άλλο να κάνω τις νύχτες μου, πέρα απ'το να σε περιμένω.

Τάδε έφη το λοιπόν Φερνάντο Πεσσόα:

Για να νιώσω τον εαυτό μου, πολλαπλασιάστηκα
Για να νιώσω τον εαυτόμου, ανάγκη είχα τα πάντα να νιώσω.
Ξεχείλησα, βγήκα από τον εαυτό μου, παρασύρθηκα
Γυμνώθηκα, παραδόθηκα
Και σε κάθε γωνιά της ψυχής μου
Βωμός σε διαφορετικό Θεό υπάρχει. 

Πάντως, μη νομίσεις ούτε στιγμή πως σε κατηγορώ, πως ίσως κάτω από την κουβερτούλα που έχεις για τον καναπέ, έχασα τα στιχάκια μου. 

Σ'αφήνω για λίγο τώρα. Έχω να επιστρέψω στον μελλοντικό μου εαυτό, να εσωστραφώ και ίσως να διαβάσω λίγο Πεσσόα. 


θέσεις εργασίας

Προσκύνα τον. Κατάγεται από γενιά ληστών Οι πρόγονοί του σαπίζουν στα μάρμαρα κι ο νεροχύτης σου είναι τσίγκινος, μαλάκα  Λοιπόν, αν θέλουμε...