Γυρνώντας πέρασα από Μεταξουργείο
τα γκομενίσματα μου δημιουργούνε τέτοιες τάσεις
- επιτρέψτε μου επειδή είναι Κυριακή βράδυ
κι αύριο οι άνθρωποι ξυπνάνε χαράματα για να στριμωχτούν στα λεωφορεία
και μετά να πεθάνουν "χωρίς να έχουν δοκιμάσει κρέας της προκοπής"
να αφήσω κατά μέρους τις αυστηρότητες
και να μετέρχομαι από δω και μπρος το "εσύ"
καταπώς συμφέρει τον μεγεθυντικό κυριακάτικο φακό μου-
Έκανα λοιπόν καταμέτρηση
[και κάπου εδώ χωράνε πορτοκαλί περιγραφές
με λαμπιόνια που σπάνε]
Την πιο ρεαλιστική ομορφιά μου την προσέφερε ο κυνισμός
Περήφανη με το δάχτυλο υψωμένο στους δυστυχισμένους
καμαρώνω πως πέρασα ξερνώντας
την αφόρητη πρώτη ζαλάδα της πραγματικότητας
Αναζητώ συμπάγειες και μεσημεριανές αποφάσεις
Όχι "πήγαινε και κάπως θα γίνει μετά από δυο τρία ποτά"
--Αν κάποτε σε ξαναφιλήσω θα είναι μεσημέρι--
Φοβάμαι που προκειμένου να συμπληρώσω δέκα γραμμές
χρησιμοποίησα την ξεφτίλα της ανθρώπινης ύπαρξης
εκείνη που την ξεκολλάνε οι καθαρίστριες
των μέσων μαζικής μεταφοράς μετά το τέλος της βάρδιας
Αναζητώ τον υπέρτατο εσωτερικό ατομικό μου σκοπό
(λες κι είμαι πάλι δεκαεφτά χρονών)
παράλληλα με τον σκοπό ολόκληρης- μα ολόκληρης- της ανθρωπότητας
να ζήσει κάποτε απαλλαγμένη από κλάσεις ισοδυναμίας
τα γκομενίσματα μου δημιουργούνε τέτοιες τάσεις
- επιτρέψτε μου επειδή είναι Κυριακή βράδυ
κι αύριο οι άνθρωποι ξυπνάνε χαράματα για να στριμωχτούν στα λεωφορεία
και μετά να πεθάνουν "χωρίς να έχουν δοκιμάσει κρέας της προκοπής"
να αφήσω κατά μέρους τις αυστηρότητες
και να μετέρχομαι από δω και μπρος το "εσύ"
καταπώς συμφέρει τον μεγεθυντικό κυριακάτικο φακό μου-
Έκανα λοιπόν καταμέτρηση
[και κάπου εδώ χωράνε πορτοκαλί περιγραφές
με λαμπιόνια που σπάνε]
Την πιο ρεαλιστική ομορφιά μου την προσέφερε ο κυνισμός
Περήφανη με το δάχτυλο υψωμένο στους δυστυχισμένους
καμαρώνω πως πέρασα ξερνώντας
την αφόρητη πρώτη ζαλάδα της πραγματικότητας
Αναζητώ συμπάγειες και μεσημεριανές αποφάσεις
Όχι "πήγαινε και κάπως θα γίνει μετά από δυο τρία ποτά"
--Αν κάποτε σε ξαναφιλήσω θα είναι μεσημέρι--
Φοβάμαι που προκειμένου να συμπληρώσω δέκα γραμμές
χρησιμοποίησα την ξεφτίλα της ανθρώπινης ύπαρξης
εκείνη που την ξεκολλάνε οι καθαρίστριες
των μέσων μαζικής μεταφοράς μετά το τέλος της βάρδιας
Αναζητώ τον υπέρτατο εσωτερικό ατομικό μου σκοπό
(λες κι είμαι πάλι δεκαεφτά χρονών)
παράλληλα με τον σκοπό ολόκληρης- μα ολόκληρης- της ανθρωπότητας
να ζήσει κάποτε απαλλαγμένη από κλάσεις ισοδυναμίας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου