Έξι ώρες και τριανταεφτά λεπτά

Όταν ανάμεσα στο σώμα σου

και στο σώμα μου

μεσολαβούν χιλιόμετρα και πόρτες

με λογαριάζω, με μετράω

παλεύω να διορίσω

κατάλληλο αντικείμενο

στο ρήμα «είμαι»

Όμως κοντά σου γίνομαι

με σένα είμαι - σκέτο

δεν απαντάω στην ερώτηση

συμπλήρωσης κενού

απλώς υπάρχω ανεμπόδιστα,

χωρίς τσιμέντα, διορίες, ξυπνητήρια

βυθίζομαι και γίνομαι

αχαρτογράφητη, απλαισίωτη

Αφήνω

το υπαρξιακό ερώτημα

αναπάντητο

και η μόνη οντολογία που με νοιάζει

είναι αυτή του

θαύματος

που κρύβεις

ανάμεσα στα πόδια σου