Ο οργασμός είναι υπερτιμημένος - όπως και τα πρωτοχρονιάτικα πάρτυ. Και κάπου εδώ θα μπορούσαμε να χωρέσουμε μια αθενσβοϊσιακή παρομοίωση της ταλαιπώριας που πρέπει καμιά φορά να περάσεις για να φτάσεις στον οργασμό,τον τρου, με την κίνηση, τα αλκοτέστ, την στιγμή που μπαίνεις στο μπαρ/κλαμπ/χώρο που νοίκιασε ο τάδε και δεν ξέρεις τι να κάνεις το παλτό σου, την τσάντα σου, τα χέρια σου, τα χείλη σου που'ναι αδεια κι άλλα τέτοια μελοδραματικά, μοναξένια, παγωμένα.
Κι αν συνεχίζαμε την παρομοίωση, θα λέγαμε πως περιμένεις η νύχτα αυτή να είναι η καλύτερη της χρονιάς που πέρασε κι η καλύτερη της χρονιάς που θα'ρθει, με εξάιρεση το κωλοχτύπημα, το στριμωξίδι και τις ξεχειλισμένες τουλαλέτες δίπλα στους λουκουμάδες στο πανηγύρι στην Ικαρία.
Έτσι και τη στιγμή του οργασμού, περιμένεις να τρέμουν τα πόδια σου, να δεις το Χριστό φαντάρο, να ανεβάσεις εκατόν πενήντα τέσσερις σφυγμούς χωρίς να πεθάνεις, ενώ συνήθως αυτό που αισθάνεσαι είναι μια γλυκιά σεισμική δόνηση ανάμεσα στα πόδια σου, κι άντε στην καλύτερη έναν παλμό διαρκείας στον κόλπο σου, γεμάτο προσδοκίες μικρών εκρήξεων, που κορυφώνονται σε μια προσωρινή αίσθηση ικανοποίησης, που σπάει σαν κόμπος.
Τώρα θα μου πεις, σιγά ρε Ταφ Σίγμα Έλιοτ, ρε Οδυσσέα Ελύτη, ρε Εμπειρίκε. Τσουτσουριάσαμε. Ικανοποίηση; Αυτό βρήκες να πεις;
Μάλιστα, βεβαίως. Αυτό βρήκα να πω.
Γιατί το να υγραίνεται ο κόλπος είναι βιολογική αντίδραση, το να χαμογελάς όταν οι φίλοι σου που'χεις να δεις καιρό σου χαμογελάνε σίγουρα κάπως εξηγείται ανθρωπολογικά, το γλυκό μούδιασμα του μυαλού σου όταν βλέπεις netflix, η πρώτη γουλιά από το πορνσταρ μαρτίνι στο μπάιος φάτσα στην ακρόπολη, όλα αυτά κάπως βρίσκονται.
Η πραγματική ικανοποίηση όμως, αυτή που αδειάζει το μυαλό σου από τις χίλιες δυο δυτικοπολιτισμικές ανησυχίες, οι οποίες κατακάθονται η μία πάνω στην άλλη και γίνονται μια μάζα γεμάτη εξογκώματα , που την νιώθεις να πιέζει τον κροταφικό σου λοβό και να εξαπλώνεται φτάνοντας μέχρι τα πέταλα των νυμφών, αφήνοντάς σε ανάπηρο και ανίκανο να αισθανθείς οτιδήποτε πέρα από άγχος- αυτή η ικανοποίηση δεν βρίσκεται.
Και ίσως εδώ η σχέση αιτίου αιτιατού να είναι η αντίστροφη.
Κλείνοντας - με άνω τελεία- ας σημειώσουμε πως ανεξάρτητα από την κοινή ρίζα που έχουν οι λέξεις "ικανός" και "ικανοποίηση", η πραγματική ικανοποίηση όπως και ο Χριστός φαντάρος, η δυνατότητα να αισθανθεί κανείς πράγματα βαθιά, που τα θυμάται μετά από καιρό και τα ανακαλεί όταν χρειαστεί να κάνει το ξόρκι του προστάτη, είναι ζήτημα ικανότητας˙
Κι αν συνεχίζαμε την παρομοίωση, θα λέγαμε πως περιμένεις η νύχτα αυτή να είναι η καλύτερη της χρονιάς που πέρασε κι η καλύτερη της χρονιάς που θα'ρθει, με εξάιρεση το κωλοχτύπημα, το στριμωξίδι και τις ξεχειλισμένες τουλαλέτες δίπλα στους λουκουμάδες στο πανηγύρι στην Ικαρία.
Έτσι και τη στιγμή του οργασμού, περιμένεις να τρέμουν τα πόδια σου, να δεις το Χριστό φαντάρο, να ανεβάσεις εκατόν πενήντα τέσσερις σφυγμούς χωρίς να πεθάνεις, ενώ συνήθως αυτό που αισθάνεσαι είναι μια γλυκιά σεισμική δόνηση ανάμεσα στα πόδια σου, κι άντε στην καλύτερη έναν παλμό διαρκείας στον κόλπο σου, γεμάτο προσδοκίες μικρών εκρήξεων, που κορυφώνονται σε μια προσωρινή αίσθηση ικανοποίησης, που σπάει σαν κόμπος.
Τώρα θα μου πεις, σιγά ρε Ταφ Σίγμα Έλιοτ, ρε Οδυσσέα Ελύτη, ρε Εμπειρίκε. Τσουτσουριάσαμε. Ικανοποίηση; Αυτό βρήκες να πεις;
Μάλιστα, βεβαίως. Αυτό βρήκα να πω.
Γιατί το να υγραίνεται ο κόλπος είναι βιολογική αντίδραση, το να χαμογελάς όταν οι φίλοι σου που'χεις να δεις καιρό σου χαμογελάνε σίγουρα κάπως εξηγείται ανθρωπολογικά, το γλυκό μούδιασμα του μυαλού σου όταν βλέπεις netflix, η πρώτη γουλιά από το πορνσταρ μαρτίνι στο μπάιος φάτσα στην ακρόπολη, όλα αυτά κάπως βρίσκονται.
Η πραγματική ικανοποίηση όμως, αυτή που αδειάζει το μυαλό σου από τις χίλιες δυο δυτικοπολιτισμικές ανησυχίες, οι οποίες κατακάθονται η μία πάνω στην άλλη και γίνονται μια μάζα γεμάτη εξογκώματα , που την νιώθεις να πιέζει τον κροταφικό σου λοβό και να εξαπλώνεται φτάνοντας μέχρι τα πέταλα των νυμφών, αφήνοντάς σε ανάπηρο και ανίκανο να αισθανθείς οτιδήποτε πέρα από άγχος- αυτή η ικανοποίηση δεν βρίσκεται.
Και ίσως εδώ η σχέση αιτίου αιτιατού να είναι η αντίστροφη.
Κλείνοντας - με άνω τελεία- ας σημειώσουμε πως ανεξάρτητα από την κοινή ρίζα που έχουν οι λέξεις "ικανός" και "ικανοποίηση", η πραγματική ικανοποίηση όπως και ο Χριστός φαντάρος, η δυνατότητα να αισθανθεί κανείς πράγματα βαθιά, που τα θυμάται μετά από καιρό και τα ανακαλεί όταν χρειαστεί να κάνει το ξόρκι του προστάτη, είναι ζήτημα ικανότητας˙
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου