Κορίτσι μου,
τ’ αστέρια κάποτε θα πέσουν στη γη
και θα’ναι χωμάτινα
Στις πελώριες τρύπες που θα σχηματιστούν
θα βουτάν’οι άνθρωποι
γιατί στην κορυφή του Έβερεστ
το έτος διαρκεί 15 μικροσεκόντ λιγότερο
απ’ότι στην επιφάνεια της θάλασσας
θα βουτάν’οι άνθρωποι
γιατί στην κορυφή του Έβερεστ
το έτος διαρκεί 15 μικροσεκόντ λιγότερο
απ’ότι στην επιφάνεια της θάλασσας
Kαμιά φορά περνάω από την Πειραιώς
κι η ύπαρξή μου χάνει το νόημά της στα φανάρια ∙
τόσο εύκολα
κι η ύπαρξή μου χάνει το νόημά της στα φανάρια ∙
τόσο εύκολα
σκέφτομαι πως θα ‘ταν να ζωντάνευαν τα χέρια της
τοιχογραφίας
πως θα’ταν λες να υπήρχαν δυο πελώρια χέρια που προσεύχονται
σε μας
πέρα από κείνα της μητέρας μας;
πέρα από κείνα της μητέρας μας;
Oι φίλοι μου σε μετράνε σε λεπτά
είσαι λένε τόσες το πλήθος λέξεις
Εγώ λένε σε μετράω σε ήττες
και σε μερίδες των εξήντα εμ ελ
είσαι λένε τόσες το πλήθος λέξεις
Εγώ λένε σε μετράω σε ήττες
και σε μερίδες των εξήντα εμ ελ
Αθροίζω πρωινές πρώτες σκέψεις,
εφηβικές παρορμήσεις που αναδύονται
μουσκεμένες
απ’την παχιά ρευστή σκοτεινιά του
μελλοντικού μου μεσοβδόμαδου
εαυτού
εαυτού
Άρα αν τα βάλουμε κάτω
δεν επιτρέπεται να σε σκεφτώ μεσημέρι
δεν επιτρέπεται να σε σκεφτώ μεσημέρι
18/4/2016
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου