Ράιτ ράιτ ράιτ

Αυτόματη γραφή αυτόματη γραφή
Η συμβουλή είναι να γράφεις "γραφω γραφω γραφω γραφω γραφω " μέχρι να αρχίσεις να γράφεις κάτι.

Χίαρ γουι γκοου

Νιώθω εξαντλημένη. Απο πάντα λογοκρισίες-κλισεδιές γαμώ το. Πρέπει να το θέλω αυτό , δεν πρέπει. Πρέπει να θέλω να διαβάσω , πρέπει να μου αρέσει να περνάω τον χρόνο μου έτσι. Πρέπει να μάθω να μ'αρέσουν οι άντρες γιατί τους απέρριψα μικρή . Πρέπει να κάνω νεκρωμένο σεξ για να ξεκολλήσω και να μην φοβάμαι .

Εγκλωβισμοί ρε παιδιά. Απο παντού.

Εσύ. Πάμε να μιλήσουμε λίγο για σένα. Ακούω ποφ ποφ μέσα στο στήθος μου όταν μπαίνεις στο skype, αλλά εγώ λέει δεν θα κάνω τέτοια ποίηση οπότε απαγορεύεται να λεω οτι αισθανομαι ποφ ποφ στο στήθος μου όταν μπαίνεις στο skype.
Θέλει να σου κοψει τη φόρα λένε φίλοι και γνωστοί, αλλά εγώ επιμένω να ανακαλύπτω τις ανθρώπινες σχέσεις και καλά από την αρχή.


Συνήθως τα πρέπει μου με οδηγούνε σε άπειρες μαλακισμένες ώρες μπροστά στο πισι, χωρίς να χω βγει απ'το σπιτι για ολοκληρα εικοσιτετράωρα. Και μένω στον δεύτερο. Οπότε ξοδεύομαι τόσο μα τόσο μακρυά από τη γη. Ευτυχώς έχω μπαλκόνι, οπότε το ιπτάμενο ξόδεμα ακουμπάει και λίγο ουρανό και καταλαβαίνω πότε νυχτώνει.

Από την άλλη βέβαια το πρωί δεν ξεκολλάω απ'το κρεβάτι. Και τι να κανω δηλαδή αν ξεκολλήσω. Δουλεύω αυτές τις μέρες απ' το σπίτι οπότε το ωράριο το καθορίζω εγώ. Και καλά... Ξόδεμα κι εκεί.

Μονίμως βαριέμαι και μονίμως συγκρίνομαι . Λέω δεν μπορεί, κανένας δεν περνάει καλά όλη την ώρα. Κανείς δεν είναι ευγνώμων που αναπνέει τουεντι φορ σεβεν. Κι εμενα τι μου λείπει δηλαδή; Αχαριστία ρε; Αχαριστία απέναντι στο στατιστικό θαύμα της γέννησης; Έτσι τα συμφωνήσαμε;

Όχι δεν τα συμφωνήσαμε έτσι κι όχι δεν μου χρωστάει ο κόσμος. Οπότε τι;

Το κατάλαβα τις προαλλες που παλευα να βρεθώ στο αντίθετο ρεύμα του κηφισσού και ούρλιαζα-ποιος εγώ- κάτω από τον μεσημεριανό ήλιο του Αυγούστου. Ναι ναι. Υπήρξα κάποτε θυμωμένη κι ηταν μεσημερι Αυγούστου. Μου αξίζει να με στοιχειώσει.

Το καταλαβα λοιπόν. Αν είχαμε μια μονάδα μέτρησης για τη χαρά, την ευγνωμοσύνη, την ευαρέσκεια , την θλιψη, την στεναχώρια, τα ποφ ποφ στο στήθος μου που είναι πια ξεφούσκωτα μπαλόνια που απλά τα κουβαλάω, την βαρεμάρα  κου λου που κου λου που ,αν τελος πάντων είχαμε να κάνουμε με  ποσότητες προς μέτρηση θα κέρδιζε η στεναχώρια και το άδειασμα και το ξόδεμα και το γαμημενο άγχος.

Αυτό . Δεν υπάρχει αντίβαρο. Ζητιανεύω αντίβαρο λοιπόν.Ζητιανεύω λόγους για να πατάω όσο το δυνατόν λιγότερα snooze το πρωι. Κι εσύ -γιατί για σενα μιλάμε τώρα- που υπήρξες ένα άκρως αποτελεσματικό αντίβαρο με έχεις χεσμένη και επειδή οι άνθρωποι έχουν ξαναεπικοινωνήσει μεταξύ τους -με βάση τις νόρμες λέω- δεν μου επιτρέπεται μάλλον να σου μιλήσω.

("Ξεφτιλίκια" έπρεπε να το βγάλω το μπλογκ)